టాయిలెట్లూ..........

..........నేపీలూ!

"........ఆంటీ! మీ అమ్మచేత నేపీ వేయించుకోలేదా?" అని ప్రశ్నించాడట నాలుగేళ్ల నా మనవడు!

మా అమ్మాయివాళ్లూ అమెరికాలో యేదో ఓ "చూడదగ్గ ప్రదేశానికి" వెళ్లినప్పుడు ఒకచోట విశ్రాంతికోసం ఆగితే, ఓ ఆసియాజాతి స్త్రీ ఆదుర్దాగా వచ్చి, టాయిలెట్లు యెక్కడ వున్నాయి? అని ఆరా తీస్తుంటే, వాడు అన్నమాటలు--"ఇలాంటిచోట టాయిలెట్లుండవు. అందుకే మా అమ్మనడిగి నేపీ (మనవాళ్లు వీటిని డయపర్లు అని కూడా అంటారు) వేయించేసుకొంటాను నేను. ఆంటీ!........". ఇలా సాగిపోతుంటే, మా అమ్మాయి హడావుడిగా ఆవిడకి సూచనలు ఇచ్చి పంపేసిందట! (ఆవిడకి తెలుగు రాకపోవడంతో బ్రతికిపోయాను అంటుంది).

మొన్నీమధ్య మేము ఢిల్లీ టూరు వెళ్లినప్పుడు, సాయంత్రం రెడ్ ఫోర్టులో "సౌండ్ & లైట్" కార్యక్రమానికి వెళ్లాము. అక్కడ టిక్కెట్లు పరిశీలించే చోట వాళ్లు తమ పని తాము చేస్తూండగా, ఒకాయన (విదేశీయుడు కాదనుకుంటా--ఇతర రాష్ట్రాలకి చెందినవాడేమో) "టాయిలెట్లు యెక్కడ వున్నాయి?" అని వాళ్లని అడుగుతున్నాడు. 

వాళ్లలో ఒకడు "ఇక్కడ లేవు. మళ్లీ కోట బయటికి వెళ్లిపోయి, రోడ్డు మీదకి వెళితే, కొంతదూరంలో ఓ ప్రక్కన వుంటాయి" అని చెపుతున్నాడు.

అది ఓ పెద్ద కోట. రోడ్డు మీదనుంచి ఓ అరకిలో నడిస్తే, అక్కడ కోట గుమ్మం. అక్కణ్నించి ఇంకో అరకిలో, పైకి యెక్కుతూ నడిస్తే అక్కడ టిక్కెట్లు పరిశీలించేవాళ్లు! మరి టాయిలెట్ కోసం కిలో దూరం పైగా వెళ్లి రావాలంటే......ఈలోగా "షో" మొదలైపోతే.....ఇలా ఆలోచిస్తున్నాడు అతను. 

"మరెలాగ భాయీ......", "మేమేమీ చెయ్యలేము!" ఇలా ఓ రెండుమూడు నిమిషాలు నడిచింది. (మా టిక్కెట్ల పరిశీలన పూర్తయినా, ఆ ప్రక్కనే నించొని ఆసక్తిగా గమనించాను నేను).

చివరికి వాళ్లలో ఒకడు "చీకట్లో, ఆ చెట్ల వెనుక, కోటగోడ దగ్గర కానిచ్చెయ్యి. అదీ చెప్పాలా?" అని విసుక్కున్నాడు! 

ఆ ప్రక్కనే వున్న అతని స్నేహితుడు "మరెందుకాలస్యం భాయ్! ఇన్ ఇండియా ఎవ్వెరితింగ్ ఈజ్ ఓపెన్!" అంటూ తన ఇంగ్లీషు ప్రావీణ్యాన్ని తెలియబరుస్తూ, ప్రోత్సహించాడు. (నేను నవ్వుకుంటూ షో లోకి). 

(పర్యావరణం పేరుతో "టూరిస్ట్ స్పాట్" లని జనాలకి దూరంగా జరిపేస్తూ, అనేకమందికి "వుపాధి" కల్పిస్తూ, వాటిని ఇంకా నాశనం చేస్తున్న ప్రభుత్వ విధానాలపై ఇంకో బ్లాగులో ఇంకో టపా వ్రాస్తాను. అలాగే ఓ అద్భుతమైన, కోట్లు సంపాదించి పెట్టే వ్యాపార సూచనని కూడా ఇస్తాను).

సరేనా?

ఆరోజుల్లో.......

......పెళ్లిచూపులు!

"అమ్మా! పప్పు వేసుకు తినేశాను. ఇప్పుడేం వేసుకోవాలే?"
"పప్పు తరవాత, కూరలున్నాయికద, నీకిష్టమైన కూరవేసుకొని తినూ!"
"ఇది వంకాయ కూర. కలుపుకు తినాలి కదా? ఇది బెండకాయ వేపుడు.....ఇది అద్దుకోవాలి! నాకు తెలుసు. ముందు వంకాయ కలిపేస్తాను! అలాగేనా అమ్మా?"

75 యేళ్లక్రితం, ఓ కొండయ్యగారింట్లో, భోజనాల సమయంలో జరిగిన సంభాషణ ఇది.

ఆ కొండయ్యగారు శ్రోత్రియ బ్రాహ్మడు. పాతికెకరాల ఆసామీ. కొంచెం అనారోగ్యుడు. 

ఆయన అన్నగారు (దద్ద అనేవారుట ఆయన్ని) యేడడుగుల మనిషి. 24 కుంచాల ధాన్యం బస్తాని అవలీలగా భుజం మీద మోసుకొని, నరేంద్రపురం నుంచి రాజా నగరం (దాదాపు 15 కిలోలనుకుంటా) మిల్లుకి తీసుకెళ్లి, వచ్చిన తౌడూ, చిట్టూ వగైరాల సంచులని నడుముక్కట్టుకొని, బియ్యం బస్తాని మోసుకొంటూ సాయంత్రానికి ఇంటికి చేరేవాడట!

కొండయ్యగారికి నలుగురు కూతుళ్లు, ఇద్దరు కొడుకులు. మూడో కూతురు పెళ్లికి వుందని తెలిసి (ఆవిడ వయస్సు 8 యేళ్లు), ఒకావిడ తన 12 యేళ్ల కొడుకుని వెంటబెట్టుకొని వీళ్లింటికి పెళ్లిచూపులకీ, సంబంధం మాట్లాడుకోడానికీ వచ్చింది.

ఆరోజుల్లో, మగపిల్లల తల్లులు మేనరికాలుంటే, వాళ్లని బ్రతిమలాడేవారు--పిల్లనివ్వమని. లేకపోతే, ఇలా వూళ్లమీదపడేవారు సంబంధాలకోసం.

యెక్కడ బయలుదేరారో, ఇక్కడికి వచ్చేటప్పటికి భోజనాల సమయం సమీపించడంతో, ముందు భోజనాలు కానిమ్మన్నారు--ఆవూళ్లోని ఇతర బంధువులనీ, ఇరుగు పొరుగునీ కూడా ఆహ్వానించి.

బంతిలో పెద్దవాళ్లతో ఆవిడ కూర్చుంటే, యెదురు బంతిలో, కొంచెం దూరంగా పెళ్లికొడుకు కూర్చున్నాడు. అప్పుడు జరిగాయీ సంభాషణలు!

వెనకగదిలో స్నేహితురాళ్లతో వున్న పెళ్లికూతురు పరిస్థితీ, వాళ్ల వేళాకోళాలూ యెలా వుంటాయో వూహించండి!

ఇవన్నీ గమనించిన "దద్ద", భోజనాలయ్యాక ఆవిడ "పెళ్లిచూపులు......." అంటుంటే, "అఖ్ఖర్లేదు. ఇంక మీరు బయటికి నడవండి!" అని వాళ్లని తోలేశాడట!

అలాంటి దద్ద వున్న ఆ పిల్ల అదృష్టవంతురాలు!

కదా?