......శ్రీ పీతన్న!
మామూలుగానే మర్యాదలు జరుగుతున్నాయి—మూడు పూటలా—ఫలహారాలతో సహా!
‘ఒరే కృష్ణుడూ—గురువుగారి పేరే పెట్టాడు నీకు మీ నాన్న’—అని నన్ను ముద్దు చేశేవాడు!
స్నానానికి వెళ్ళి, మా పిల్ల కాలవలో నీళ్ళ మీద తేలుతూ ఓ అరగంట శవాసనం వేస్తే, జనాలందరూ విచిత్రంగా చూసి, గట్టు మీదనించే దణ్ణం పెట్టుకొని వెళ్ళిపోయేవారు!
ఓ వారం గడిచింది—భూదేవిలాంటి మా అమ్మకీ కాస్త సహనం తగ్గింది—ఇంకెన్నాళ్ళు వుంటాడో ఈయన? ఓ పక్క సంబారాలు చూసుకోవాలి, ఓ పక్క చాకిరీ—యెలాగో లాక్కురావాలి—అనుకొంటోంది!
అనుకోకుండా తన నోటినించి వచ్చేసింది ‘పీతన్నగారి స్నానం అయిందేమో చూడరా’ అని!
అప్పటిదాకా ‘శ్రీ పీతాంబరధరుడు గారు’ అనలేక చచ్చేవాళ్ళం—ఇప్పుడు నాకు హుషారు— ‘పీతన్నగారు! పీతన్నగారు!’ అంటూ హుషారుగా పరిగెట్టాను—పిల్లకాలవ వంతెనమీదకి!
ఇంకో వారం గడిచింది—నెలాఖరు! మా భూదేవి సహనం భూకంపానికి కొంచెం తక్కువగా వుంది—వెచ్చాలన్నీ మా ఇంటిపక్క వెంకటస్వామి కొట్లో అరువు తేవలసి వస్తోంది, కూరగాయలు, నెయ్యి వగైరా తెచ్చే అమ్మిలకి, ‘ఫస్ట్ కి ఇస్తాన్లే’ అని చెప్పాల్సి వస్తోంది—వీటికితోడు కొంత నీరసం!
యేమాటకామాటే చెప్పుకోవాలి—ఆయన వచ్చిన రోజు యెలా జరిపించిందో, ఈ రోజున కూడా అలాగే జరిపిస్తోంది—చిన్నమెత్తు లోటు కూడా జరగకుండా! ఆయన్ని ‘ఒరే’ అనేంత చనువూ యేర్పడింది—నిజం గా అనకపోయినా!
ఆఖరికి ఆ రోజు అననే అంది నాతో ‘ఒరే! పీతిగాడి స్నానం అయ్యిందో లేదో చూడరా!’ అని!
యెదురుగా వున్న మా నాన్న, కళ్ళెర్రజేస్తూనే ఫక్కున నవ్వారు! నేను ‘పీతిగాడు! పీతిగాడు!’ అని గెంతుకుంటూ వెళుతూంటే!
ఆ రోజు భోజనాలు అవుతూండగా, మా నాన్న, ‘అయ్యా! గురువుగారు భీమడోలులో రేపటినించీ వుపన్యాసాలిస్తారు కదా! నేను రావడానికి కుదరడంలేదు! రేపో, యెల్లుండో వస్తాను. ముందుగా మీరు వెళితే బాగుంటుంది కదా?’ అన్నారు.
పీతన్నగారికి కోపం యేమైనా వచ్చిందో లేదో ఆయన ముఖ కవళికలనించి మాకేమీ తెలియలేదు గానీ, ఆ సాయంత్రం, ‘ఇక నేను వెళ్ళి వస్తానోయ్!’ అనగానే మేమందరం మనసులోనే ‘హమ్మయ్య’ అనుకున్నాము!
(ఇది మా అమ్మ నా చిన్నప్పుడు యెక్కడో చదివి వినిపించిన ఉదంతమే! నిజం గా మా యింట్లో జరిగింది కాదు! హాస్యానికి ఇలా అన్వయించాను!)
