మా నాన్నగారు ఆధ్యాత్మికం గా అనేక పురాణాలూ అవీ చదివి, సంస్కృతం లో వాటి గురించి ఆలోచించేవారు! ఆయనకో ‘గురువుగారు ’ వుండేవారు.
ఆయనకోసం ఆయన ‘ఆధ్యాత్మిక స్నేహితులు‘ అంటే గురువుగారి ఉపన్యాసాలకి వచ్చేవాళ్ళు, ఆయన మిగతా శిష్యులూ—ఇలా అన్న మాట!—అప్పుడప్పుడు మా ఇంటికి వస్తూండేవాళ్ళు!
పాపం మా పిచ్చి అమ్మ, అలాంటివాళ్ళు యెవరైనా ఇంటికి రాగానే, అత్యంత భక్తితో, కాళ్ళు కడుక్కోడానికి నీళ్ళిచ్చి, తుడుచుకోడానికి తుండుగుడ్డ ఇచ్చి, అరుగుమీద పడక కుర్చీ వేసి కూర్చోబెట్టి, త్రాగడానికి మంచి తీర్థం ఇచ్చి, ‘పది నిమిషాల్లో వంట అయి పోతుంది—ఈలోపల కాస్త చల్ల ఇమ్మంటారా?’ అని అడిగి, పెద్దగ్లాసునిండా చల్లని చల్ల అందించి, వంటింట్లో జొరబడేది, విసురుకోడానికి ఓ విసినికర్ర ఇచ్చి!
సరిగ్గా అయిదు నిమిషాల్లో మళ్ళీ వచ్చి, ‘వడ్డించేస్తాను—మీరు మడి కట్టుకోండి—నూతిదగ్గర స్నానం చేసినా సరే, లేదా పక్కనే కాలవ వుంది అక్కడైనా సరే!’ అనగానే, ఒకాయన ‘ఇంకా ఆకలి లేదమ్మా, కాలవకే వెళతాను’ అని వెళ్ళి, కాసేపు ఈతకొట్టి, ఆసనాలు వేసి, అనుష్ఠానాలు పూర్తి చేసుకొని వచ్చి, పీట మీద కూర్చొని, చక్కగా మారు అడిగి మరీ వడ్డింపించుకొని, తృప్తిగా తిని, చెయ్యి కడిగి, అమ్మ ఇచ్చిన తాంబూలం వేసుకొని, అలవాటు లేకపోతే, వక్కపొడి చాలమ్మా అని, మళ్ళీ అరుగు మీద మడత మంచం మీద చేరేవారు!
నాన్న స్కూలు నించి వచ్చాక, ఆధ్యాత్మిక చర్చల్లో రాత్రి అయిపోతే, మల్లీ రాత్రి కూడా భోజనాలు చేసి, ‘పొద్దున్నే ఫస్టు బస్సుకి వెళ్ళిపోతానోయ్!’ అంటూ ఆరుబయట నిద్రపోయేవారు!
(ఆయనెప్పుడు లేచాడో, యెప్పుడు వెళ్ళిపోయేడో మాకు తెలిసేది కాదు!)
అలాంటి రోజుల్లో, ఒక రోజు కబురు వచ్చింది ‘శ్రీ పీతాంబరధరుడు గారు వస్తున్నారు!’ అని! --
(ఇంకా వుంది)
No comments:
Post a Comment