......కలిగించడం సాధ్యమా?
బీర్బల్ ఓ సారి కొలువుకి ఆలస్యంగా వచ్చాడని అక్బర్ విసుక్కున్నాడట. అప్పుడాయన "క్షమించండి జహాఁపనా! మా మనవణ్ని వూరుకోబెట్టి వచ్చేసరికి ఆలస్యం అయ్యింది" అన్నాడట.
దాంట్లో అంత కష్టమేముంది నిరూపించమంటే, "నేను చిన్న బాబుననుకోండి, నన్ను వూరుకోబెట్టండి మరి" అని, నాకు వివిధ సైజుల కూజాలు కావాలి అని యేడిచాడట. సరే అని తెప్పించాడు రాజు. కాసేపు వాటిని ఒకదాంట్లో ఒకటి పెడుతూ ఆనందించి, "ఇప్పుడు నాకు రాజుగారి యేనుగు కావాలి" అన్నాడట. అదీ తెప్పించబడింది. ఇంకాసేపు ఆడుకొని, "ఇప్పుడు ఈ యేనుగుని ఈ కూజాలో పెట్టాలి" అన్నాడట!
అదెలా సాధ్యం? అని రాజుగారంటే, మరి పిల్లలు అలాంటి కోరికలే కోరుతారు. వాళ్లని సముదాయించేటప్పటికి తలప్రాణం తోకకి రాదా మనకి? అంటే, రాజుగారు నవ్వుకొన్నాడట--కోపమంతా మరచిపోయి.
ఇప్పటివరకూ అనేకమంది చిన్నపిల్లల పెంకెతనాలనీ, అల్లర్లనీ, వింత కోరికలనీ, పేచీలనీ చూశాను. కానీ......
మొన్న మా ద్వితీయ దౌహిత్రుడు (మా అమ్మాయి రెండో కొడుకు--వాడికి మూడేళ్లు. మొన్ననే ప్లేస్కూల్లో చేరాడు. కంప్యూటర్లో వాడికి కావలసిన ఆటలూ అవీ పెట్టేసుకొంటాడు. వాడో వెరయిటీ) పెట్టిన పేచీ యెవరూ విని వుండరు.
వాళ్లమ్మ నెమ్మదిగా కొన్ని రోజులనుంచి మోటివేట్ చేసి, మొన్న ప్రొద్దున్నే వాడు లేచి, పాలు త్రాగాక, "ఇప్పుడు నీ చేతివేళ్ల గోళ్లు కత్తిరిస్తానే?" అంటే వెంటనే వొప్పుకున్నాడు. చక్కగా వొళ్లో కూర్చోబెట్టుకొని, ఆకబురూ, ఈ కథా చెపుతూ మొత్తానికి పని పూర్తి చేసేసింది.
తీరా కంప్యూటర్ దగ్గరకి వెళ్కి కీబోర్డు మీద వేళ్లు పెట్టగానే వాడికేం తేడా తెలిసిందో, "ఛీ! నా వేళ్లు బాగాలేవు......మళ్లీ నాగోళ్లు నాకు పెట్టెయ్....." అని లంకించుకున్నాడట!
చెప్పండి....వాడికి బాలానందం యెలా కలిగించాలో!
(తరవాత ఓ గంట నానా తిప్పలూ పడి, వాణ్ని కన్విన్స్ చేసి, మరిపించిందనుకోండి.)
అదీ సంగతి.
